پاییز ِ انتظار
رنج ِ کهنه ی ِ عاشقی
جان ِ تَرَک خورده ی ِ من
نیمکت های ِ عادتِ احساس
و فوّاره هایی از رویا
که در انحنای ِ واقعیت از یاد می روند !!
و من که
زیر ِ سنگچین ِ دروغ ِ بزرگی بنام (( عشق ))
تا می شوم !!
و من که
در مقابل ِ هجوم ِ عناصر ِ گستاخ ِ بی وفایی و نارفیقی
می شکنم !!
کاشکی یکی مثل ِ آینه
مرا به مهمانی ِ خورشید های ِ پشت ِ پنجره دعوت می کرد !!
کاشکی یکی مثل ِ باران
مرا غُسل می داد و غبار ِ احساسم را می شست !!
کاشکی یکی مثل ِ ابرها
مرا سوار ِ بر بال ِ رویا می کرد و به آسمان ها می بُرد !!
کاشکی یکی مثل ِ آسمان
مرا از زمین جدا می کرد !!
پی نوشت : بیا و باز هم ، با حریر ِ نرم ِ احساست ،
ترمه ای از رویا بباف !!