در میان لحظه های سرشار از هبوط ِ خاطره ها ،
دست هایت را به یاد می آورم که
بستر ِ بی انتهای سادگی بود !!
و قدم های ِ صبورت که با آن عشق را اندازه می کردی !!
و خیسی ِ چشمانت که برای آرزوهایم ، دروازه ی ابدیت بود !!
آه ای خویشاوند ِ احساس ِ من
من خسته ام از آهنگ های بی کلام
از آسمان ِ بدون رنگین کمان ِ پس از باران
از گلدان های ِ خالی یک روز ِ بهار
از عصیان ِ فاصله ی پس از آخرین دیدار
از سهم ِ نابهنگام ِخودم از بذل ِ چشم هایت
آه ای آشنای دردِ من
من می ترسم از
قفس ِ کهنه ی شب
از تیرگی ِ رنگ ِ غروب
از تاریکی ِ شب ِ متروکه
از بادی که شقایق ِ احساسم را پرپر کند
و از کابوسی که شمع ِ گرم ِ لحظه هایم را فوت کند
روزنوشت : هنوز هم
شکوه ِ روییدن نیلوفر ِ کلامت در مرداب ِ بی ته ِ آیینه ام ،
مرا سرشار ِ از بودن می کند ...
پی نوشت :
هویت ِ پیوند ِ من و تو چقدر اجتناب ناپذیر است !!