چیدن ماه از آسمان ...
(( وقتی مخاطب ِ نوشته های ِ من شدی
هنوز مفهوم ِ آب و آیینه برای ِ‌کلّی از دنیا ناشناخته بود ))
(( وقتی دریای ِمن شدی همه ی ِ آنانی که حالا اقیانوس صدایت
می کنند در حال ِ‌کندن ِ‌قنات برای ِ پیداکردن ِ آبی برای ِ رفع ِ
تشنگی شان بودند !! ))
ای صدفِ‌قصر ِ سرخ ِ رویاها !!
ای که واژه هایت طوفان به پا می کند و
احساست آفتاب می کارد !!
تویی که باران ،
عضو ِ‌ثابت ِ‌صداقت ِ توست
تولدت مبارک
چند متر ِ مکعب عشق ...
1)
دلم به پرنده های ِ خاکستری خو کرده است و
در میان ِ عقاب های ِ بی جگر لمیده است !!
دلم به تبسمی ناگزیر
به تماشای ِ دنیا از کنار ِ پنجره ی ِ تردید خو کرده است !!
دلم همچون سردابه های ِ خیس
برودت ِ همه ی ِ بی وفایی ها را در خود نگه داشته است !!
2)
سَرَم برای ِ حس ِ خوب ِ سادگی درد می کند و
در میان ِ دقیقه های ِ بدون ِ تو سوت می کشد !!
سَرَم به کویر ِ خشک ِ احساس
به دست ِ شوم ِ روز ِگار خو کرده است !!
سَرَم همچون دالان های ِ تنهایی
سایه ی ِ همه ی ِ فصل ها را در خود نگه داشته است !!
3)
احساسم از محاسبه ی ِ چند متر ِ مکعب عشق عاجز است و
در میان ِ بُهت ِ یک نیم روز ِ زمستانی ، یخ زده است !!
احساسم به زمهریر ِ زمستان ِ نگاهت
به زخم های ِ خُردمایگی و خُدعه ، خو کرده است !!
احساسم همچون سنگ نوشته های ِ نیاکان
دیو ِ دروغ ِدوستت دارم ها ی ِ تو را در خود نگه داشته است !!
4)
عقلم به قدم های ِ پاورچین و بی سوال خو کرده است و
در میان ِ دلربایی ِ بوقلمون ِ احساست ، پرسه می زند !!
عقلم به صخره های ِ گُر گرفته ی ِ کلامت
به ریاکاری و سُرخی ِ زبانت ، خو گرفته است !!
عقلم همچون دقیقه های ِ عَطَش
آه های ِ بعد از گناه ِ با تو بودن را در خود نگه داشته است !!
سیم ِ آخر ِ شیدایی ...
سلام ای غم ، ای آشنای ِ مهربان ِ دل ِ من !!
می بینی چقدر ، ستون ِ فقرات ِ احساسم خم شده است !!
می بینی چقدر ، دلواپسی به سراغ ِ خاطراتم آمده است !!
می بینی چقدر ، کمر ِ مهربانی ام شکسته است !!
می بینی چقدر ، بغض در ژرفای ِ حنجره ام بیتوته کرده است و
واژه ای از درون ِ آن سر نمی زند !!
می بینی چقدر ، دلگیرم از این روزگار ِ بی اعتماد !!
می بینی چقدر ، دلم گرفته از این مردم ِ بی ترانه !!
می بینی چقدر ، دلم پُر است از این بغض های ِ ناگزیر !!
می بینی چقدر ، دلم تنگ شده برای ِ سفره ی ِ بی تکلف ِ نیلوفر !!
ای غم ، ای انیس و مونس ِ شب های ِ من !!
تا کِی دق الباب ِ درهای ِ تمنا برای ِ چیدن ِ یک خوشه ی ِ رویا !!
بگذار ، ته مانده ی ِ خاکستر احساسم را به باد دهم !!
بگذار ، به سیم آخر ِ شیدایی بزنم !!
اطلسی های ِ شکسته ...
تو راست می گویی
رنگین کمان ِ آسمان ِ پاییزی ام !!
این وادی
دیگر
وادی ِ فرهاد و شیرین نیست
که در آن
عشق باشد و شور و بی تابی !!
این جا دیگر
آسمانش گرفته و
اطلسی هایش شکسته است !!
من از این جا خواهم رفت و
فرقی هم نمی کند که
تو یاس ِ رویاهایم را خواهی چید یانه !؟
کسی که (( عاشق )) نباشد
از (( بی وفایی )) نمی ترسد !!
روزنوشت : یه کاغذ
یه خودکار
یه نامه
ولی حیف که دیگه مرتضی پاشایی اونو نمی خونه
غرور و مرهم ...
سلام ای حس ِ محترم
مزاحم شدم برای ِ احوالپرسی !!
دلم عجیب برای ِ آن روزها تنگ شده !!
برای ِ آن روزهایی که ،
دوتایی
بی هوا و
بی مقصد
به سفر ِ عشق پا گذاشتیم و
طلوع و غروب و
خزان و بهار هم
سد ِ راهمان نشد !!
برای ِ آن روزهایی که ،
تو غرور نداشتی و
من دنبال ِ مرهم نبودم !!
برای ِ آن روزهایی که ،
تو مثل ِ ستاره می تابیدی و
من مثل ِ بنفشه می خندیدم !!
برای ِ آن روزهایی که ،
تو دلیل ِ دل افروزی بودی و
من دل آویز ِ لحظه هایت !!
برای ِ آن روزهایی که ،
تو یک (( حافظ )) غزل داشتی و
من یک (( سعدی )) سخن
برای ِ آن روزهایی که ،
تو ، تو بودی و
من ، من
پی نوشت : دختر مردابی ِ عزیز
جویبار ِ نغمه ی ِ کلامت ، بی گزند
کاش دنیای ِ مجازی هم آخرتی داشت
تا قلمت به یغما نمی رفت ...
یادم هست ... یادت هست !؟
آهای رفیق !!
یادم هست !!
یکبار به من گفتی :
روی ِ لبخند ِ تلخت ، داغ ِ یک عشق ِ قدیمی نهفته است
و من به تو گفتم :
بیا و آینده ات را به خیال و انتظار و اندیشه نسپار و
خود را از دهلیز ِ حسرت رها کن !!
یادت هست!؟
آهای رفیق !!
یادم هست !!
یکبار به من گفتی :
شیشه ی ِ قلبت زیر ِ سنگ ِ ناداوری ها شکسته است
ومن به تو گفتم :
بیا و در لحظه های ِ تردید ، تبلوری از حقیقت باش !!
یادت هست !؟
آهای رفیق !!
یادم هست !!
یکبار به من گفتی :
رویاهایت را به دریا سپرده ای و آینده ات ،
کوری است که در فضای ِ زمان ، عصا می کِشد
ومن به تو گفتم :
تو را چه ، به آن هایی که عمر ِ خود را به پوچی و گمراهی می آویزند !!
یادت هست !؟
آهای رفیق !!
یادم هست !!
یکبار به من گفتی :
تاریخ را در مرداب می جویی و
عشق را
چون دسته گُلی پلاسیده به دامان ِ دریا می ریزی !!
ومن به تو گفتم :
بیا و برگ ها را جانماز کُن و مهتاب را آیِنه
و در دل ِ تارک ات ، نشای ِ روشنی بکار !!
یادت هست !؟
آهای رفیق !!
یادم هست !!
یکبار به من گفتی :
سرودهایت هم ، بوی ِ خودکشی می دهد و
ماندنت هم ، اتفاقی است در حاشیه ی ِ تمام ِ اتفاق ها !!
و من به تو گفتم :
بیا و خودت را به دست ِ سرنوشت نسپار و
نام و نشانی به رویاها و معنایی به هستی ات ببخش !!
یادت هست !؟
آهای رفیق !!
یادت هست !!
یکبار به من گفتی :
از کنار ِ تمام ِ ابرهای ِ سرگشته ای که نمی بارند ،
برایت آغوش گشودم و
در میان ِ صخره های ِ محال ، پناهت دادم !!
ومن به تو گفتم :
که چشم هایت برایم چشمه ی ِ تمام ِ رنگ هاست و
این برایم کافی ست !!
یادت هست !؟
آهای رفیق !!
یادت هست !!
یکبار به من گفتی :
به یُمن ِ حضور تو ،
خستگی و گُم گشتگی ِ میان ِ گردباد و گرداب را به یاد ندارم !!
ومن به تو گفتم :
تنها در کنار ِ توست که من ،
با رازهای ِ ازلی سخن می گویم !!
یادت هست !؟
روزنوشت : آهای رفیق !! پُر از بُغضم ، شانه ات ساعتی چند !؟
من ... تو ... خدا
من ...
یک وقت هایی ،
روی ِ یک کاغذ می نویسم
(( تعطیل )) است و
آن را پشت ِ شیشه ی ِ افکارم می چسبانم و
در دلم
به تمام ِ افکاری که در ذهنم صف کشیده اند
می خندم !!
من ...
یک وقت هایی ،
از شماتت ِ نگاه ِ تو ذوب می شوم و
در دلم می گویم :
چقدر حق با توست !!
تو ...
یک وقت هایی ،
فکر کن که عشق ِ زیادی
چشم های ِ مرا کور کرده است !!
تو ...
یک وقت هایی ،
فکر کن که
چرا سیب ِ نگاهت
قانون ِ جاذبه ی ِ من شده است !!
تو ...
یک وقت هایی ،
از نگاه ِ عاشق ِ من بخوان :
که شاید کمی حق بامن است !!
خدا ...
یک وقت هایی ،
بی بهانه
عشق را در رگ های ِ ملتهب ِ قلبم جاری می کند !!
خدا ...
یک وقت هایی ،
به بهانه ی ِ ناسپاسی
نگاهم را در افق ِ انتظار رها می کند !!
پی نوشت : بگذریم با اینهمه ،
مهم این است که ،
هستم ... هستی ... هست
در میانه های ِ راه ...
انگار که هفت بندِ حنجره ام را
پُر کرده اند از مُشتی واژه های مست!
انگار که لب هایم را
از خنده پاک کرده اند!!
انگار که دلم اسیر ممیّزیِ واژه ها شده
و گوشم را باز کرده اند برای شنیدنِ واقعیت ها!!
در میانه یِ دفتر زندگی ایستاده ام شاید!!
و یا شاید آخرین برگ اولین دفترِ
چهل برگِ زندگی ام را می بندم
و دفتر بعدی شاید به یک، پنج، ده ، پانزده و یا ... برگش هم نرسد!؟
نمی دانم!!
اما این را با گوشت و پوست و استخوانم حس کرده ام
که این ها که گفتم
نشانه هایی است از ظهور و رسوخِ چهل سالگی در اندیشه ام!!
وچهل سالگی یعنی اینکه؛
از هرجا که راه می افتی عقبی و
به هر کجا که می رسی دیر است!!
چهل سالگی یعنی اینکه؛
اگر به چشمان من نگاه کنی
آغاز غروب را خوب خواهی فهمید!!
چهل سالگی یعنی اینکه؛
آیا افسانه بود آیه هایِ عشق!؟
و یا ویرانه بود سرزمینِ رویا!؟
چهل سالگی یعنی؛
مرزِ خیال و واقعیت
چهل سالگی یعنی؛
تازه فهمیدم که همه چیزِ زندگی ساده تر از آن بود
که به ما دیکته کرده بودند!!
چهل سالگی یعنی؛
«دیگه عاشق شدن ناز کشیدن فایده نداره نداره»
«دیگه دنبال آهو دویدن فایده نداره نداره»
چهل سالگی یعنی؛
«ای دل دیگه بال و پر نداری، داری پیر میشی و خبر نداری»
آری چهل سالگی یعنی اینکه؛
هر روز در سمفونیِ من و آئینه ، ملودیِ تراژدیک چند تارِ سفیدِ تازه از موهایم، جوانی ام را تلخ می کند!!
پی نوشت:
چهل سالگی به من آموخت؛ دل ها خیلی دیرتر از چشم ها پیر می شوند!
زندگی در حوالی ِ خیابان ِ خاطره ...
این جا
بدون ِ تو
شمعدانی هایش طراوت ندارد !!
این جا
بدون ِ تو
همه ی ِ زندگی ام می لرزد !!
این جا
بدون ِ تو
عشق هم بی اعتبار است !!
دل نوشت : لطفا دلواپس ِ انزوای ِ این روزهای ِ من نباش !!
خواب دیدم ...
خواب دیدم
خوابی ناتمام
و چقدر مردمان ِ خوابم ،
بی تبسم و نگاه بودند و
ترانه و سرود بر لب هایشان جاری نبود !!
چقدر نام هایشان برایم ناشناس بود
چقدر پُر بودند از خاطراتِ بی صدا !!
چقدر عقده های ِ یادبود داشتند
اسم شهر شان
(( کاشکی )) بود و
شهرزاد ِ قصه گو هم نمی دانست که
زیر ِ گنبد ِ کبود
چه کسی نشسته بود !؟
خواب دیدم
خوابی ناتمام
و چقدر غم ِ آزادگی داشتم
مثل ِ همان چکاوکی که پَرَش شکسته بود !!
چقدر چراغ ها مرده بودند !!
و چقدر بازار ِ قفس فروشی داغ بود !!
خواب دیدم
خوابی ناتمام
من به ناکجا رسیده بودم و
شهرزاد ِ قصه ها هم نمی دانست که
پایان ِ من کجاست !!
پی نوشت با یادی از ایرج جنتی عطایی :
اگر خوابم
اگر بیدار
اگر مستم
اگر هوشیار
مرا یارای ِ بودن نیست
تو یاری کن مرا ای یار
تو ای خاتون ِ خوب ِ من
من ِ تن خسته را دریاب ...
چه بی هوا ...
می بینی !؟
من ِ دلتنگ ِ احساسی
چه بی هوا ،
روی ِ بُهت ِ واژه هایت به خواب می روم و
چه بی هوا ،
در کشاله ی ِ حروف ِ نوشته هایت ، صف می کشم
می بینی !؟
من ِ دلتنگ ِ احساسی
چه بی هوا ،
به روزهای ِ آمدن ِ تو دلبسته ام و
چه بی هوا ،
طعنه ی ِ نگاه های ِ پیش از این گسسته ات را می چشم
می بینی !؟
من ِ دلتنگ ِ احساسی
چه بی هوا ،
هوای ِ مهربانی ات را کرده ام و
چه بی هوا ،
عطر ِ نمناک ِ بافه ی ِ عطر ِ حضورت را
روی ِ زخم ِ دقیقه های ِ ملال ِ صبرم می بندم
می بینی !؟
من ِ دلتنگ ِ احساسی
چه بی هوا ،
تن به بادهای ِ موسمی ِ فراغ می سپارم و
چه بی هوا ،
با رویایی از عطر ِ حضورت ،
حریم ِ جنگل ِ فلز و دود را
تا غروب ِ مفرغی ِ شهر ، تاب می آورم !!
می بینی !؟
من ِ دلتنگ ِ احساسی
چه بی هوا ،
گردباد ِ عطش ِ به تو رسیدن را
باجامی از رویا
به جان ِ خود نوش می کنم و
چه بی هوا ،
در مزرعه ی ِ سوخته ی ِ احساسم
عشق ِ به تو را می کارم !!
پی نوشت : بی گمان ، تو تنها نیلوفر ِ این خاکدان ِ مه گرفته هستی که
از قرابت ِ با تو ،
تکه های ِ این دل ،
آسمانی می شود ...
دل نوشت : من ِ دلتنگ ِ احساسی ، بی هوای ِ تو ، هوای ِ گریه دارم ...
ته ِ آرزوهای ِ من ...
خدای ِ من !!
از میان ِ پلکِ آسمانت ،
چکه چکه شوق
بر سر ِ بنی آدم ببار و
رودهای ِ مهربانی را
در کوچه های ِ صبوری جاری کن !!
خدای ِ من !!
(( عشق )) را
به (( قلب ها ))
برگردان و
(( کینه ها )) را
از (( دل ها )) ببر !!
خدای ِ من !!
در زمین ِ سوخته ی ِ احساس ِ ما
زنبق ِ ترانه بدم
و
نگاهمان را
از تصرف ِ بُخل و حسد برگیر و
رویاهایمان را
از حصار ِ دیوارها برهان !!
خدای ِ من !!
نان های ِ تلخ ِ آغشته به ریا را
از دهان های ِ تملق بینداز و
نعمتت را
به سفره ی ِ کسانی بیاور که
از سلوکِ چلچله ها و
از نجیب ِ نیاکانشان ،
حرف می زنند !!
خدای ِ من !!
کلماتِ رنج دیده را
از روی ِ دوش ِ نوشته های ِ بی نوا
بردار و
تنور ِ بی تاب ِ عشق را
دوباره از
رقص ِ پروانه های ِ شعله ور ،
پُر کن !!
خدای ِ من !!
به آدم ها !!
توان ِ گذر از این روزگار ِ بی اعتماد ،
به ترانه ها !!
قدرت ِ چیدن ِ حروف ِ سبز ،
به پرنده ها !!
تابِ جستجوی ِ راز ِ گل ِ سرخ ،
به ماه !!
فرصت ِ بوسه گرفتن ِ از آسمان ،
به درخت !!
راهِ رسیدن ِ به الفبای ِ برگ و
به خورشید !!
طاقت ِ خیره شدن ِ به حوصله ی ِ زمین را
عطا بفرما !!
خدای ِ من !!
برای ِ همه ی ِ ستاره های ِ دل شکسته !!
اجازه ی ِ ورود به تالار ِ آفتاب را
صادر کن و
از کران ِ روزها !!
گردبادی از دقیقه های ِ ناسروده ی ِ مهر بوز !!
خدای ِ من !!
زندگی را و نه زنده گی را !!
دوباره در میان ِ گاهواره ی ِ زمین ،
برایم
مرور کن !!
پی نوشت : پُر از عشق و عادت
بدون ِ حسادت
دلم تنگِته ...
مهرنوشت : شکوه ِ شکفتن ِ شکوفه ها بر شما مبارک ...
فصل ِ دلتنگی ها ...
در روزهایی که
فقط
دلتنگی ها
بر روی ِ بوم ِ دلم
نقاشی می شوند ،
باز هم
به نام ِ عشق
به ضریح ِ نگاهت دخیل می بندم !!
***
به دست هایم بِنگر !!
این دست های ِ گیج ِ من
که روزی ، بوی ِ آب و آیینه می دادند ،
امروز ،
خاکستر ِ فراقِ تو را بر باد می دهند !!
***
دلم برای ِ نزاکتِ باران ،
برای ِ قلمرو ِ آیینه ،
برای ِ شکوفه های ِ مُشرف به بامداد ،
برای ِ آتش بازی ِ سایه ها ،
برای ِ میهمانی ِ رویاها
تنگ شده است
من
دیگر تابِ
قفل های ِ زنگ زده ،
خیابان های ِ بُن بست ،
پیاده روهای ِ مضطرب ،
پرنده های ِ تاریک
و
مرگ و میر ِ ترانه های ِ لال را
ندارم
برای ِ ...
نام ِ تو
نام ِ دیگر ِ عشق ،
نام ِ ناگهانی ِ احساس ،
نام ِ مستعار ِ مهربانی ست
نام ِ تو ...
پی نوشت : هوات خوبه ... پُر از عشقه !!
تقدیم به تو ...
ترمه ی ِ تو نیلوفر ِ صدای ِ خداست ...
پی نوشت ( بایادی از فرزاد ِ فرزین ) :
تو روشن می کنی خورشیدو هر روز
تو هر شب توی ِجلد ماه می ری
بگیر دستامو محکم تا نیفتم
زمین می لرزه وقتی راه میری
دلم با خنده ی ِ تو گرم میشه
توُ روزایی که دنیا سرد باشه
تو رو حس می کنم می فهمم اینو
یه زن می تونه گاهی مرد باشه
یه زن می تونه گاهی مرد باشه ...
نامه ای به دیار ِ باقی ...
محسن ِعزیز
لطفا یکبار ِ دیگر چشمهایت را باز کن !!
دارم برایت نامه می نویسم
سلام
دو هفته ای می شود که
بی پرس و جو و بی گذرنامه
از آسمان ِ تجلی گذشته ای و
اجازه ی ِ ورود به تالار ِ آفتاب را گرفته ای !!
و برای ِ فرشتگان ِ خدا
ترانه و تبسم سوغات برده ای !!
از احوالاتِ ما اگر خواسته ای ،
ملالی نیست !!
جز آنکه پس از رفتنت ، خورشید ِ قلبمان غروب کرده و
آفتابگردان ِ احساسمان پژمرده شده
خوشبختانه !! حالا که دارم برایت نامه می نویسم
خورشید گرفته است و ابرها
دلِشان به حالمان سوخته است و
به حال و روز ِ ما می بارند و نمی گذارند که
غم و اندوه ِ یکدیگر را از رفتنت ، ببینیم
دلم نمی آید بنویسم که
دیدن ِ کودکان ِ بی قرارت که
به سمت ِ پنجره های ِ خواهش می روند و
با زبری ِ نبودنت باز می آیند
چقدر برایمان سخت است
دلم نمی آید بنویسم که
دخترکان ِ معصومت
مثل ِ کبوترانی که نغمه هایشان را
در بال های ِ آفتابی شان می ریزند ،
از لابلا ی ِ مویه و گریه ِ بزرگ ترها ،
خاموش می گذرند
راستی این را هم بگویم که :
دلِمان لک زده است ،
برای ِ بودنت
برای ِ خندیدنت
برای ِ دغدغه هایت
برای ِ خوبی هایت
برای ِ تمام ِ سال های ِ خوبی که با تو گذشت ...
آیه های ِ آه ...
سلام ای عشق ِ از یاد رفته !!
اعتراف می کنم که هنوز هم
کولی ِ مهتابِ نگاهت
در جلگه ی ِ اندیشه ام
فانوس ِ خیال می شود و
از اجاق ِ هاله ی ِ گونه هایت
دودِ آیه های ِ آه
بر دلم می ریزد !!
سلام ای مهر ِ مانده در جان !!
اعتراف می کنم که هنوز هم
نیلوفر ِ کلامت
در لحظه های ِ ساکتِ آدینه ام
برکه ی ِ خیال می شود و
چون روح ِ آب
که از پُل ِ آیینه می گذرد
بر قشلاق ِغرورم
بارقه ی ِ آفتاب می ریزد !!
پی نوشت : خالی تر از همیشه ی ِ هر هیچ ام !!
روز نوشت : خانه ی ِ سیندرلا پُر است از لنگه کفش هایی که
کسی به دنبالشان نمی گردد !!
کاشکی سیندرلا فقط یک جُفت کفش بیشتر نداشت !!
یکی مثل ِ آینه ...
پاییز ِ انتظار
رنج ِ کهنه ی ِ عاشقی
جان ِ تَرَک خورده ی ِ من
نیمکت های ِ عادتِ احساس
و فوّاره هایی از رویا
که در انحنای ِ واقعیت از یاد می روند !!
و من که
زیر ِ سنگچین ِ دروغ ِ بزرگی بنام (( عشق ))
تا می شوم !!
و من که
در مقابل ِ هجوم ِ عناصر ِ گستاخ ِ بی وفایی و نارفیقی
می شکنم !!
کاشکی یکی مثل ِ آینه
مرا به مهمانی ِ خورشید های ِ پشت ِ پنجره دعوت می کرد !!
کاشکی یکی مثل ِ باران
مرا غُسل می داد و غبار ِ احساسم را می شست !!
کاشکی یکی مثل ِ ابرها
مرا سوار ِ بر بال ِ رویا می کرد و به آسمان ها می بُرد !!
کاشکی یکی مثل ِ آسمان
مرا از زمین جدا می کرد !!
پی نوشت : بیا و باز هم ، با حریر ِ نرم ِ احساست ،
ترمه ای از رویا بباف !!
و دوباره من ...
سی و نه سال
از آن روزی که من
پنجره یِ چشمانم را باز کردم و
زندگی برایم آغاز شد ، می گذرد
سی و نه سال
از آن روزی که من
جاجیمِ روزهایم را
در این دنیایِ بی تقویم پهن کرده ام ، می گذرد
و من در تمامِ این سال ها
گاهی پُر شده ام از اجابتِ آن چه می خواستم و
گاهی در میانِ کوچه هایِ ناگزیر
برستونِ گردبادِ حوادث تکیه داده و
به زیستن بسنده کرده ام !!
اما با اینهمه
سی و نه سال است که من
همیشه پُرم از بالِ خواهشِ پرواز !!
سی و نه سال است که من
با (( عشق )) زندگی می کنم و
به ((معشوق )) دل می سپارم و
در (( عاشقی )) تکرار می شوم و
با (( یک اشاره یِ ابرو )) از (( هرچه رنگِ تعلق )) است ، آزاد می شوم و
در پیش ِپایِ (( خدایی که معشوق را آفرید )) خم می شوم و
از ((تکبیرة الاحرام )) تا (( والسلامِ )) عاشقی را با
((بندبندِ)) احساسم و (( جزجزء )) تارو پودم می خوانم و
در کرانه یِ (( دلدادگی ))
از (( کوهِ بیستون )) برمی آیم !!
سی و نه سال است که من
در سه تار ِ (( عبادی )) آتش رصد می کنم و
با آواز ِ (( شجریان )) تبخیر می شوم و
با چهره یِ (( شکیبایی )) صفا می کنم و
در کلام ِ (( شریعتی )) ذوب می شوم و
رنگِ آبیِ (( استقلال)) مرا به یادِ آسمان می اندازد !!
آری ، سی و نه سال است که من عاشقم ...
پی نوشت اول : سی و نه سال است که پدر و مادرم به پایِ من سوخته اند و
با تمامِ بدی هایم ساخته اند ، سپاس بودنشان را ...
پی نوشت دوم : در این سی و نه سال بهترین هدیه ای که از خدا گرفته ام ،
دخترم (( کیمیا )) ست ...
پی نوشت سوم : هنوز هم فکر کردنِ به اینکه تو هم (( متولدِ ماه تیر )) ی ،
خوشحالم می کند ...
پی نوشت چهارم : ای همیشه دریا
ای همیشه آبی
ای تمامِ خورشید
ای همیشه گرما
سردِ سرد است اینجا
باز کن پنجره را
غبار ِ عادت ...
یادت هست !!
آن شب ِ مهتابی که ماه دخیل ِ غربتِ خود را به آسمان بسته بود
آمدی و
نگاه خسته ی ِ مرا پُر از ستاره کردی و
من
بعد از آن همیشه بی قرار شدم !!
یادت هست !!
گوش هایم !!
همیشه ، در انتظار ِ شنیدن ِ حروفِ ناشنیده ی ِ مهربانی ات
صف کشیده بودند و
چشم هایم !!
همیشه ، روی ِ بُهتِ واژه های ِ صداقتت
خواب می رفتند و
این تمام ِ قصه ی ِ بغض های ِ نانوشته ی ِ من نبود !!
یادت هست !!
پاهایم !!
همیشه ، کنار ِ ضریح ِ بنفشه های ِ گونه ات ، تا می شد و
دست هایم !!
همیشه ، رگ های ِ مُلتهبش را از عطر ِ رازیانه های ِ حضور ِ
تو سیراب می کرد و
قلبم !!
همیشه ، با یادِ تو به سمتِ پنجره های ِ خواهش می رفت و
این تمام ِ قصه ی ِ بغض های ِ نانوشته ی ِ من نبود ...
پی نوشت : شبی با خیال ِ تو همخونه شد دل
نبودی ، ندیدی ، چه ویرونه شد دل
نبودی ، ندیدی ، پریشونیامو
فقط باد و بارون شنیدن ، صدامو
ماضی ِ بعید ...
من از قرونِ دور آمده ام !!
از آن زمانی که نمی شد ، احساس را مثلِ ِ یک الماس
لای ِ ترمه ای پیچید و رها کرد !!
از آن زمانی که نمی شد از کلاغ ها خواست تا مثل ِ کبک ها
راه بروند !!
از آن زمانی که نمی شد تصور کرد که جوجه تیغی ها ،
تیغ هایشان را از پَر ِ طاووس ها با ارزش تر بدانند !!
من از قرونِ دور آمده ام !!
از آن زمانی که گاو هایش فلسفه نمی بافتند و
گوسفندهایش حکمت تدریس نمی کردند !!
از آن زمانی که نهنگ هایش را به بهانه ی ِ دریادلی کنسرو نمی کردند
و از آن زمانی که سرودِ بامدادان در انحصار ِ بوقلمون ها نبود !!
من از قرونِ دور آمده ام !!
از آن زمانی که میزانِ انسان بودن را با ارزشِ دلار تعیین نمی کردند !!
چون درد ، چون نبودن ...
تنها شده ام و
خورشید : چشم هایش را فرو بسته است و
ماه : قصد ندارد که حضور ِ خویش را اعلام کند و
دریا : از تکاپو بازمانده است و
من : سنگینم و خاموش ، چون دَرد ، چون نبودن و
عشق : تنها پُلی است میانِ دو تهیا
زمان : بویِ نا می دهد و معنایِ ماندن و
فراموشی : زلال ترین حقیقت است و
هوشیاری : افسانه و
حقیقت : هنوز هم سراب و
من : باز هم احساس ِ غربت می کنم
زمین : هنوز هم اسیر ِ آسمان است و
روزهایم : آواره ی ِ معنایند و
سوختنِ من : بی پایان است
با اینهمه ،
این کوچ ، برایِ من ، سر آغازی دوباره است ...
روزی روزگاری ...
به اندوهی که از شعله زار ِ نگاهِ تو فواره می زند ،
می اندیشم و می گویم ،
یا محول الحول والاحوال
به رنج ِ کهنه یِ عاشقی ،
در کوچه های ِ گریه و شیدایی ،
می نگرم و می گویم ،
یا مقلب القلوب و الابصار
به عاشقی که
خونِ بنفشه های ِ جوان را
با ارغوانِ شعله ای
در قلب ِ کوچکِ پروانه ، پاس می دارد
می اندیشم و می گویم ،
حول حالنا الی احسن الحال
به شب هایی که
گریه های ِ عاشق و عشوه های ِ معشوق را
بر جانماز ِ بلندِ عشق
باور نمی کند ،
می نگرم و می گویم ،
یا مدبر الیل و النهار
خدایا حول حالنا الی احسن الحال می خواهم ،
پرده را بردار و بگذار که
احساسم هوایی بخورد !!
بار الها مدبرالیل و النهار باش و
کمک کن تا صبح ها که خورشید در می آید
دوباره متولد بشوم !!
پروردگارا ، محول الحول و الاحوال کن
تا ریه هایم از ابدیت پُر و خالی شود
و هیجان را کمی پرواز دهم و
ساده باشم !!
ربنا یا مقلب القلوب و الابصار
بگذار غریزه ، پی ِ بازی برود و
عاشق و معشوق
پشتِ دانایی اردو بزنند و
با چشم هایی باز و قلب هایی بزرگ
عاشق شوند !!
راستی یا مقلب القلوب و الابصار !!
چرا آدم ها این روزها
ردِ بهار را از آدم برفی می پرسند !!؟
یا مدبر اللیل و النهار !!
چرا سبزه ها دیگر قد نمی کشند !!؟
یا محول الحول و الاحوال !!
چرا اولین لحظه ی ِ سال ،
دیگر ،
ختم ِ روزهای ِ بی بخار ِ تکراری نیست !!؟
گشایش گره فقط در دستان توست
حول حالنا الی احسن الحال !!
پی نوشت : شکوهِ شکفتن ِ شکوفه ها بر شما مبارک باد ...
رویای ِ کودکی های ِ من ...
باز باران
باترانه
با گوهرهایِ فراوان
می زند بر بامِ خانه
یادم آمد
کودکی ده ساله بودم
نرم و نازک
چست و چابک
تویِ ...
نه !! اشتباه نکنید !!
من آن موقع تویِ جنگل هایِ گیلان نبودم !!
من آن موقع جایی دیگر ، باران را با ترانه ها و گوهرهایِ فراوانش حس می کردم
من آن موقع جایی بودم که
آن قَدَر بلند بود
و آن قَدَر بالا بود که
انگار نزدیکِ خدا بود !!
و گویی
مرغ های ِ سعادت که از عرش می آمدند
انگار که در شهرکرد که
بامِ ایران بود می نشستند !!
و من آن وقت ها چقدر خوشبخت بودم که
آن جا بودم و می نشستم و
ماه را به سفره ی ِ سلام و سنبله دعوت می کردم و
طُره طُره ترمه رویا می بافتم و رویِ
شانه های ِ آینده می انداختم و
فکر می کردم که
باران و بامداد
دست به دستِ هم داده اند
تا از وجودِ دوگانه شان ، آفرینه ای دیگر گونه ، برایِ من بیاورند!!
اعتراف می کنم که آن وقت ها
با تمامِ بچگی هایم !!
در را به رویِ پروانه ها و پرنده هایِ گمشده ، می گشودم تا
اسیرِ پنج دری ها و تاق نماهای ِ زیبا نشوند !!
اعتراف می کنم که آن وقت ها
وقتی که شب ، جان می داد برایِ گم شدن ِ در لحظه ها ،
قایم موشک بازی ، می کردم و
بازی ِ دلچسبِ سُک سُک برایم انتها نداشت !!
اعتراف می کنم که آن وقت ها که بچه بودم ،
دوست داشتم که مثلِ(( یغما گلرویی ))
با گالیور به سرزمینِ لی لی پوت پا بگذارم و
شِنِل قرمزی را از پنجه یِ گرگ بدزدم و
نگذارم که مسافر کوچولو تویِ برهوت ، گُم بشود و
رابین هود اسیرِ داروغه باشد !!
آرزو می کردم که زورو باشم و تَرکِ اسبم بنشینم و
روی ِ دیوارِ ستم ، علامتِ ضد !! بکشم و
یک وقت هایی هم مثلِ گالیورمی شدم وعاشقِ فِلِرتیشیا !!
چقدر دوست داشتم که تولد بگیرم و
تام سایر و هاکِل بِری و تام و جری و پلنگِ صورتی را دعوت کنم !!
آخ که بزرگ شدم و عاقبت مثلِ پینوکیو آدم نشدم !!
پی نوشت :کودک که بودم ، همیشه آخرِ قصه یِ باران ، اولِ رنگین کمان بود
اما حالا چی !!
هرچه باران می بارد ...
آیینه ای از خیال ِ تو ...
تا همین حالا ، خیال ِ سبز ِ تو بامن بود !!
تا همین حوالی ،
که از پشتِ چشم های ِ نمناک و بارانی ام ،
تو را با لهجه یِ گل های ِ نیلوفر صدا کردم !!
و تو دوشادوش ِ تمام ِ موج های ِ دریا
خیز برداشتی و مرا
به سمت ِ ساحلی که
مرواید های ِ احساس در آن می درخشد ،
بردی !!
و هیچ نترسیدی که باد بیاید و
به گوشه ی ِ قبای ِ دریایی ات بر بخورد و
حتی نپرسیدی که در فرهنگِ
آنانی که رسم ِ نوازش ، در غم های ِ خاکستری شان گم شده ،
این ایثار ، یعنی چه !!
آری
من این جا ،هنوز هم
کنار ِ خیال ِ تو هستم !!
هنوز هم گاهی وقت ها ، دلم ابری می شود و
بی قراری از سر و رویم می بارد !!
هنوز هم گاهی وقت ها ،خیال و خاطره را با تیر و
کمان ِ عادت نشانه می روم !!
هنوز هم گاهی وقت ها ، بین خودم و عشق ،
وقفه می اندازم و گاهی برای ِ عشق
باز هم می میرم !!
هنوز هم گاهی وقت ها ، بین ِ آسمانِ فردا و زمین ِ
دیروز ، گیر می کنم و
دست و دلم را به زنجیر می کشم و گاهی وقت ها
برای ِ به دست آوردن ِ قرار ِ پرواز ،
بی قراری می کنم !!
و هیچ نمی ترسم که به گوشه ی ِ قبای ِ آبی ِ دریایی ات
بر بخورد و هیچ نمی پرسم که در فرهنگ ِ آنانی که عشق را
در غم ِ نان گم کرده اند
این بی قراری ها ، یعنی چه !!
پی نوشت : تولدانه ای برای ِ یک فرشته که در بیست و نهم بهمن
به زمین تبعید شده است !!
_ رگبار آرامشی و با آمدنت
حس ِ همان لحظه ای را تداعی می کنی که
باران بر گونه ها می نشانَد
من اما
نازدانه ی باغ ِ مهربانی ات می نامم
تو را که
از جنس ِ احساس ِ یک بوته ی ِ نسرینی
سر آغاز ِ تو که
مبدا تاریخ و تقویم ِ مهربانی است ، مبارک
یخ بندان ِ مهربانی ...
سلام ای سوگلی همیشه ها
ای روحِ هزار و یک شب ِ من
زمستان است و
یخبندانِ مهربانی و
من
با چمدانی پُر از جدایی
عازمِ قشلاقِ غرورم شده ام
ای دریایی ترینم
این فصلِ مسمومِ بی وفایی
این هُرمِ هجرتِ نَفس هایِ تو
عجیب
نَفَس هایم را به شماره انداخته است
ای شهرزادِ آرزوهایِ همیشه ام
می ترسم !!
می ترسم که این زمستان را بهاری نباشد و
جلگه یِ شب اندیشه ام ، بی کولیِ نگاهِ تو روشن نگردد
ای شولایی ترینم
پَرِ پَروازم یخ زده و گردبادِ شعله یِ احساسِ تو ،
هم ، یاری ام نمی کند !!
دیگر از زورقِ آفتابِ اندیشه یِ تو نورِ خیال نمی چکد
کاش می آمدی و
قفلِ حصارِ شبِ افکارِ مرا می شکستی و
منِ شیدایی ترین ات
گِلِ تَن را در شطِ یادِ تو می شُستم
کاش ...
همه ی سهم ِ من از تو ...
۱
یک کاسه از صداقتِ بغض هایت را به من بده
من با معجزه ی اشک های ِ تو تطهیر می شوم ...
2
ای رفیق ِ روزهای ِ بی کَلَک !!
وقتی که نیستی
دقایق ِ (( تو کِی از راه می رسی )) آزارم می دهند !!
3
ای ترجمانِ خاطره های ِ ماندگار
وقتی تو نیستی
تنها پناهِ غربتِ من ، خواب دیدن است !!
پی نوشت : چقدر خوشحالم که بانوی ِ آب و آیینه !!
به عُرفِ سوسن ها
و به لطفِ پروردگار
دوباره مشق ِ نور می نویسد ...
در سوگ ِ یک مادر ...
انگار که حجم ِ تمام ِ ثانیه ها
به سه شنبه ای متروک تبعید شدند و
سه شنبه بال گرفت و جدا شد از تقویم !!
کنار پنجره ، لیوان ِ چهارشنبه شکست و
پنج شنبه سرازیر شد و به جمعه رسید و
تو نبودی که ببینی
کودکان ِ چشم بارانی ات
تمام ِ روزهایِ هفته را
با چترهایِ خیس و
پلک های ِ تَر
و گیسوی ِ رها
به انتظار ِ آمدنت مانده اند ...
سرور ِ گرامی و استاد عزیز جناب آقای عباسی
دوستان عزیزم ، فرشید ، وحید ، سعید و مجید و ...
درگذشتِ عزیز ِ سفرکرده تان چنان سنگین و جانسوز است که به دشواری به باور می نشیند ، ولی در برابر ِ تقدیر ِ حضرتِ پروردگار
چاره ای جز تسلیم و رضا نیست این مصیبت و ماتم را صمیمانه تسلیت عرض نموده و از درگاهِ خداوند ِ متعال ، برایتان صبر و اجر مسئلت دارم ...
مرگ شعری است که ادامه ی آن می تواند سفید هم باشد
غزلی که بدون ِ قافیه هم می تواند که باشد ...
سِکانس ِ عشق و ته ِ خط ...
FADE IN
لوکیشن : خارجی _حیاطِ خانه ی مردِ عاشق _غروبی دلگیر
پنجره ای رو به یک باغ
یک راهرو ِ بی چراغ
یک حوض ِسبز ِ نیمه پُر
آبتنی ِچند کلاغ
یک مردِ عاشق ِ تنهایِ تنها
و یک قناری ، که در قفس
ترانه ی آزادی می خواند !!
لوکیشن : داخلی _ جنایت و مکافات_ شبِ تار
و عاشق
تپانچه یِ نگاهِ معشوق را بر شقیقه اش می گذارد
و به بهانه یِ بغضی بی سبب
های های گریه می کند
ثانیه ها انتظار می کشند و
قلب اعتراف می کند !!
اما چرا احساس به رگبار بسته می شود !!
لوکیشن : داخلی _ دلِ مُثله شده _تهِ خط
تارِ گیسویِ معشوق
کلافِ تازیانه می شود
و دلِ مُثلِه شده عاشق
حریفِ تن نمی شود !!
حالا افسانه ی غم شروع می شود
لوکیشن : داخلی _عقل و احساس _ سپیده دم
عقل خطاب به احساس :
آهای شکسته !!
فکرِ راهی تازه باش
به جایِ گفتن و گفتن و گفتن
سکوت را مزمزه کن
با سکوت هم می توان
به عشق
و به آیینه رسید
با سکوت هم می توان تا تهِ خط
تا تک ستاره ی این شبِ دیرینه رسید
لوکیشن : خارجی _ جنگِ شیشه و سنگ _ گرگ و میش
گریه یِ عاشق در پایِ فوّاره ی مرده خیلی تلخ است !!
دیدن شب پره ای که دل به شعله ها سپرده
گفتن قِصه برایِ قومِ گوش بُریده
و فهمیدنِ این که پایِ رخشِ قصه لَنگ است و
تجربه کردن این که در جنگ شیشه و سنگ ، شیشه بازنده ی جنگ
است ، همه تلخ اند
اما اینکه
یک نفر برایِ باغچه یِ احساسِ خود ، چتر ِ آفتابی بسازد !!
و نبضِ نورِ اندیشه اش را در فانوس جا بگذارد !!
تلخ تر و گزنده تر است ...
FADE OUT
به چشمای ِ تو سوگند ...
سلام ای قبله ی قبیله ی باران
خواب دیدم که از سینه ی پاکِ باران ، دریا نمی جوشد !!
خواب دیدم که از نگاهِ کبوتر ، خون می چکد !!
خواب دیدم که از سنگ چین ِ اجاق ِ عشق ، آتش نمی روید
خواب دیدم که تو دیگر در هر نَفَسم ، مثل ِ عطر ِ بهار نارنج ،
مثل ِ عطر ِ گل ِ مریم و مثل َ عطر ِ گل ِ یاس نمی آیی !!
خواب دیدم که بغض ، با نعل های ِ نمد بسته اش در گلویم
یورتمه می رود !!
خواب دیدم که چشم هایم بی نگاه ، گام هایم بی عبور و
دست هایم بی صدا شده اند !!
خواب دیدم که من هر روز نُت های ِ آسمانی ِ عشقم را
به ییلاق ِ آتش ِ احساس می برم و از همان آغاز ، از آدم های ِ
کوکی ِ شماطه دار تا قد قامت ِ خیال را برایت می خوانم
و تو ...
از خواب بیدار می شوم و
باز هم تو را به آب و آیینه مهمان می کنم و
برایت سوگند می خورم که در سر ِ سفره ی شیدایی ام ،
(( هنوز هم نان و نمک توئی ))
برایت سوگند می خورم که در تمام ِ لحظه های ِ عاشقانه ام ،
(( هنوز هم غزال ِ غزلخوان ِ من توئی ))
برایت سوگند می خورم که به محراب ِ دریای ِ احساست ،
(( هنوز هم ، آن که رگِ تشنگی اش را می گشاید ، منم ))
پی نوشت 1 :سوگند به چشم هایت
نگذار
این دست ها که دائما
بوی ِ (( امٌن یجیب و آیینه )) می دهند
خاکستر نشین ِ نگاهت شوند
پی نوشت 2 :من به دنبال ِ قافِ سیمرغ های ِ دست ساز
نمی گردم !!
مرغ ِ هزار بال ِ نیاکان ِ من توئی
قد قامتِ خیال ...
قامتِ قیام به فواره ی خیالم بسته ام ،
تا با چشم هایت به دریا بازگردم و
درنگاهِ آبی ِ زنبق گونه ات ،
دوباره ، مثنوی های ِ عاشقانه بخوانم
و
کبوترانِ بی نغمه ی احساسم را
به آسمان ، عادت بدهم و
قایق های ِ به گِل نشسته ی ذهنم را
به حافظه ی گردبادها بسپارم
آری ای جاودانه ترین ِ در تمام ِ دقایقم !!
می بینی !!
دریا شدن ، چقدر پریشانی دارد !!
پی نوشت 1 : من در قاموس ِ احساسم ، فرصتِ اقامه ی تزویر را ندارم
پی نوشت 2 : لطفا آن قدر شمس بمان که مولانا شدن را بیاموزم
عشق ِ بی چرا ...
سلام ای آفتابِ بی غروبم
نپرس چرا ...
هنوز هم با دیدنِ تو مثل ِ کودکانِ بی قرار
به سمت ِ پنجره های ِ خواهش می روم
و مثلِ چکاوکان ِ از خود بی خود ،
در اعتمادِ دستان ِ تو ،
طعم ِبنفشه های ِ کوهی و تنفس بامدادی را
حتی از یاد می برم
نپرس چرا ...
هنوز هم با دیدن ِ تو نبض ِ عقربه های ِ قلبم تندتر می زند و
در خم ِ کوچه های ِ بی نجوا ،
از هرم ِ انگشتانم ، شعله واری از ارغوان فرو می ریزد
نپرس چرا ...
هنوز هم مثل ِ همیشه متن خاطراتت را
و حادثه ی سوزان ِ بودنت را
در منظومه ی عظیم ِبودنم ، زنده می کنم و
شراره های ِ شوقم را با اشک های ِ نجیب
در بی کرانه ی مرداب ِ چشم هایم
_ بی بغض و بی صدا _در نطفه ی جانم
شعله ور می سازم
نپرس چرا ...
هنوز هم مثل ِ همیشه
وقتی هوا خیس می شود ،
دلم بهانه ی تو را می گیرد و
گونه هایم بوی ِ خاکِ باران خورده می دهد
نپرس چطور ...
هنوز هم دل به لحظه های ِ با تو بودن می سپارم و
در پیله ی بی شیله ی خودم
دائم شوق ِ پروانگی ِ تو را می تنم
نپرس چطور ...
هنوز هم بی قراری را
از شاخه های ِ ملتهب ِ ابرها می چینم و
دلتنگی ها ی ِ زلالم را در باران ِ کلمات می تکانم
نپرس چطور ...
هنوز هم میان ِ کوچه های ِ سبز ِ احساس
به دنبالِ قدم های ِ تو می گردم و
گل های ِ مریم و رازقی را
فقط به خاطر ِ عطر ِ حضور ِ تو می بویم
نپرس چطور ...
هنوز هم (( عطر ِ عبور ِ آبی ات از کوچه ی عشق ،
گلبوته های ِیاد ِ مرا ناز می کند ))
پی نوشت : این روزها انگار ،کوه هم با همه ی کوه بودنش ، دلتنگی هایش را بر روی ِ شانه های من گذاشته است !!
چِک چکِ اندوه ...
برزخ
جایی میانِ دل بریدن و دل بستن است
جایی که چشم ها بی نگاه می شوند و
گام ها بی عبور
دست ها بی صداست و
پاها بی رمق
برزخ
جایی است که ابرها میان ِ دست و دلت خیمه می زنند
و تو می مانی میان ِ دو اقلیم ِ رفتن و ماندن ،
رفتن به زیر ِ پناهگاهی ، تا پس از صاعقه روحِ منقلب را در برکه تطهیر کنی ، یا ماندن در میان ِ باران تا که قلبِ زلالت را با آن بشویی
برزخ
جایی است که تو ،
می مانی ، چشم انتظار ِ زمین
با تمام ِ پرنده های ِ گمشده اش
و دریا
با مرجان ها و مروارید های ِ موج هایش
و ماه را به عقیق و آیینه و دریا را به گردبادِ حنجره ها بر می گردانی
و یا جایی است که
باشنیدن ِ صدای ِ حادثه
دلواپسی به سراغت می آید
و آرامش از پچ پچ ِ شبانه ی دریای ِ وجودت رخت بر می بندد
و تو در کوچه های ِ بی برگشت ، در ناگهانی از تنهایی دق می کنی !!
پی نوشت :راستی به من بگو ، نیلوفران ِ قدیس کجایند تا صدای ِ چک چکِ اندوه مرا بشنوند ...
پرنده ی سرخ ...
پرنده ی سرخ !!
بی قراری ِ هزار ساله اش را
با مویه و ملال
به هفت بندِ حنجره اش می سپارد
و در این اندیشه فرو می رود ،که دیگر چه شوری ، چه کرشمه ای ، چه نغمه ای دارد که بخواند !!
یک گوشه کِز می کند و
در پی ِ غم ِ بی یار ماندن ،
به سیم ِ آخر می زند
برگ ها را جانماز می کند و
مهتاب را آیینه ،
سرودهایش بوی ِ خودکشی می دهد ،
اندوهی از شعله زار ِ بال هایش
بر تُلی از چوب و خاشاک فواره می زند و
شعله افروخته می شود
و تو پنداری که همه ی آوازهای ِ جهان
در نگاهش
تکثیر می شوند
تا پرنده ای دیگر زاییده شود !!
آری
در این زمانه که دیگر
هیچ پرنده ای
در اشتیاق ِ تولد ِ جوجه اش هم
پوسته ی تخم ها را نوک نمی زند !!
باید که هزار سال بگذرد
تا اهالی ِ دنیا
دوباره
ضربان ِ زلالِ قلب و
دلشوره ی پرهای بلورین ِ ققنوس را
بر چوب و خاشاکِ آکنده از صداقت بشنوند
پی نوشت : باز هم یک دعوت از سهبای عزیز و با سر دویدن من برای همسفر شدن با دوستان عزیز ... (سپاس بانوی مهربانی )
پری ِ قصه های من ...
از بام ِ بی قراری ِ بهمن ِ نگاهت می آیم
و می خواهم کلمه های گم شده ام را
برای دل ِ مسیحایی ات ، چشم روشنی بیاورم
به همین فصلِ پاکِ پونه ها
به بوته های رازقی ِ گلدان های ِ حیاطِ مادر بزرگ ،
به یاس های واشده در کوچه باغ های آرزو
و به نغمه های ِ موزونِ باران
قسم
که می خواهم رازِ دلم را با تواضع به احساسِ اهورایی ات بگویم
پس
بگذار اعتراف کنم که ،
من دیگر نمی توانم خوابِ کبوتران قلبم را ازحریم ِ چشم هایت مخفی کنم !!
من از اهالیِ آنانی هستم که در
کوچه های ترنم و ترانه
آیینه را در اشکِ رویاها می کارند و
بی درنگ غصه های دل را به رنگِ نقره ی مهتاب می نگارند!!
پس
بگذار بنویسم برایت که ،
هنوز یادم هست که
چگونه سایه بانِ دست هایت مرا به حاشیه های امن ِ دنیا برد
هنوز هم یادم هست که
چگونه تکَلم ِ ترانه های بی نام و عطر ِ گیسوانت ، مرا بی تاب کرد
هنوز هم یادم هست که
موقع ِ دیدارت
گویی چشمانم را به تماشای ِ گلی می بردم که از هیچ طوفانی ، خم به ابرو نمی آورد و تکیه گاهی از هیچ کوهی نمی خواست
هنوز هم یادم هست که
در جاده های گمراهی
آنگاه که اندوهناک و مردد بودم
دست های مهربان تو بود که راهنمایم شد
هنوز هم یادم هست که
چقدر هوای ِ کوچه مان غرق ِ رَدِ پایت بود و من همیشه تشنه ی شهد ِ صدایت بودم
هنوز هم یادم هست که
چقدر شُش هایم از تلفظ نامت ورم کرده بود و
باز می گفتم که چشم های تو دریای ِ عاطفه اند
به بی قراری ِ تمام ِ شبنم های ِ روی ِ پونه ها
به نجوای ِ سرخ ِ شاپَرک ها با آلاله ها
به اندازه ی تمام ِ اشک های روان از چشم های منتظر
به مقیاس ِ دردهای ِ آبی ِ موج های بی قرار
قسم
اگر من گاهی ، به خاطر ِ چند ابر و ستاره با ماهِ اندیشه ات بگو مگو کردم ،
مرا ببخش ...
اگر من گاهی ، آسمان ِ چشم هایت را بارانی کردم ،
مرا ببخش ...
اگر من گاهی ، آرامش ِ کوچه های ِ آبی ِ احساست را به هم زدم ،
مرا ببخش ...
اگر من گاهی ، نگاهم را زیرِ دین ِ مهربانی های ِ تو باقی گذاشتم ،
مرا ببخش ...
پی نوشت 1 : من مانده ام و یادِ شب و شور ِ نگاهت ...
پی نوشت 2 : من سوخته ام کار ِ من از کار گذشته !!
تا تازه شوم !!
کاش بر این داغ بباری !!
عصرِ یخی ...
آ خدا
تا کی باید روی ِ درد و غم ِ سینه هامون ، پینه بزنیم
تا کی باید برای گفتن ِ دوتا کلمه حرفِ حساب روو صورتمون نقاب بزنیم
تا کی باید برای نگفتن ِ حرفامون رویِ دهنمون چسب بزنیم
تا کی باید مثِ یه شمعِ نیمه سوز بسوزیم و مثِ شاخه هایِ درخت تویِ طوفانِ زمونه بشکنیم
آ خدا
تا کی باید ترانه هامون تویه حنجره پرپر بزنن
تا کی باید دورِ احساسِمونو به ارتفاعِ آسمون تیرک و سیم خاردار بِکشیم
آ خدا
می خوام واسه یه بار هم که شده حصارو بشَکَنَم
می خوام از لباسِ سکوت دل بِکَنَم
آ خدا
دِلِمون آتیش گرفت ،
از بس که تویِ کوچه ی بی عبور ِ صداقتِ محض نشستیم
از بس که توی ِ کوچه ی بن بستِ درخشش ِ حقیقت وقتمونو هدر دادیم
از بس که توی ِ کوچه ی سرد و خاموش ِ عشق ، طعم ِ رویای محال را چشیدیم
از بس که توی ِ کوچه ی بغض و خاطره ، منتظر ِ صدای بارون نشستیم و ِ توی ِ
سکوت ِ لحظه های غم زَدَمون واسطه ی خنده شدیم
آ خدا
واسه ظلمتِ این زمونه ، انگار که نور خورشید عینُهو گریه ابرایِ روی ِ صحرای ِ خشک ِ
دل ِ مجنون ، بی ثمره
آ خدا
چرا دیگه کسی به چشای ِ خیس و بسته ی مادر بزرگا ، به قامتِ شکسته ی ِ پدربزرگا ،
به دخترکی که زیر ِ اون پل ِ هوایی ، تنها نشسته و تموم ِ دارو ندارش چند تا کاغذِ
فاله ، توجه نمی کنه !!
چرا این روزا دیگه کسی هوای ِ دستای ِ لرزون و چشمای ِ مونده به راه ِ پسرای ِ
خیابونی رو نداره !!
چرا دیگه کسی واسه نابودیه غرور ِ یه پدر جلوی ِ چشم ِ بَچَش تَرِه هم خرد نمی کُنه !!
آ خدا
توو این دوره زمونه گریه هامون بد جورِه لنگِ مردونگیه !!
آخه یکی پیدا شده تویه جواب این که گرونی ها داره بیداد می کنه ، گفته زَنای ِ ایرونی
چاییو خوب دم نمی کنن !!
یه بنده خدای ِ مومن و عاقلی گفته ، بیشتر مردم زندگیشون رویه مدارِ وام و ربا می چرخه !!
یکی تویه دادگاه گفته ، از یه آدمایی پول می گرفته تا خرج ِ امور خیریه و جهیزیه ی دخترای دمِ
بخت بکنه !!
آ خدا به خدایی که تو باشی این روزا گریه ها مون لنگِ مردونگیه !!
دلمشغولی های یک روحِ بی خبر ...
آمده بود و گریه می کرد
بوی ِ خاکِ باران خورده می داد
بوی ِ نمورِ بیشه
نیمی از چهره اش به رنگِ شب بود و
نیمِ دیگرش به رنگِ مهتاب
آمده بود و می گفت :
برخیز !!
برخیز تا جغرافیای جانت را ببینم
تا بر تن ات
نشانه های خود ر ا بخوانم
آمده بود و گریه می کرد
مثلِ بارانِ بهاری !!
آمده بود و می گفت :
تو همانی که دلت پَر می کشید به دریای پُردلی !!
تو همانی که با چشم های بسته ات ، بی نهایت را می دیدی !!
تو همانی که دوست نداشتی تا در عمقِ پیله بپوسی و حجابِ بی ثمری را می دریدی !!
تو همانی که میل ِ نشستن نداشتی و دل به عطش می سپردی !!
تو همانی که کینه به شب بسته بودی و اجیر ِ طلوع بودی !!
تو همانی که ...
و جسم ِآشفته و احساسِ غبارگرفته ی من ، همچنان مات و مبهوت ، روحم را به نظاره نشسته بودند و چون شیری محبوس در قفس گوش به کلام ِ حزن آمیز ِ او داده بودند که همچنان تابوها را به بازی گرفته بود و می شکست ...
آری روح ِمن آمد و گریه کرد و تلنگری زد تا عیار ِ گمشده ی جسم و احساسم عیان شد و بغضشان ترکید و
آنگاه به روحِ در تنگنا مانده ام گفتند :
چاره ی ما چیست !؟
وقتی دروازه ی اندیشه مان تنها به روی گذشته های دور گشوده می شود !!
وقتی ایل و تبارمان ، از میانِ فضیلت های ویرانه و نیستی می تازند !!
وقتی رفیقانمان ، ما را مترسک وار و چابکانه ، تنها در هوا نگه می دارند !!
چاره ی ما چیست !؟
وقتی نمی توانیم برای نسلی که به سقوط تکیه کرده است و تنها با ستایش ، شفق را و با کلام ، آسمان را می تَنَد ، تاریخ بسازیم !!
پی نوشت :
ای روح ِ استوار !!
به پایان نیامدن هنوز هم آرمان ِ ماست ، اما گدایی ِ چیزهای بر باد رفته و لحظه های گمشده و جستن روشنایی در تاریکی ِ مطلق مگر امکانپذیر است !!
آشتی ِاضداد ...
چه لحظه ی باشکوهی بود !!
لحظه ی جنگِ خرافات و حقیقت ...
لحظه ی به چالش کشیدن اعتقاداتِ پلشت
لحظه ی به تقدیر کشاندن تمام بدی ها و خوبی ها ی جهان
لحظه ی به یقین بردن ِ تمام آنهایی که خرافات را شکوه می بخشیدند
و انگار که تنها ابراهیم بود که بر این راز ِ بزرگ آگاه بود
و انگار که تنها او بود که با دیده گان ِ دوراندیش ِ خود سرنوشت را پیش بینی می کرد
و انگار که تنها او بود که برای این قوم بت پرست که به سقوط تکیه کرده بود ، می توانست تاریخ بسازد !!
و چه لحظه ی باشکوهی بود آن هنگام که ابراهیم با تبری از پولادِ خداپرستی ، بت های بتکده های بت پرستان را در هم شکست و تبر را بر گردن ِ بتِ بزرگ انداخت ...
و سپس آماده ی رفتن به درونِ آتش شد
و تن اش را چون دسته گلی باران خورده
زیر ِ آبشار ِ سیمین ِ دعا گسترد
و گفت ((توکُلت علی الله ))
یا احد ، یا صمد ، یا من لم یلد و لم یولد و لم یکن له کفواً احد
و آنگاه به آتشی ِ که نمرود و نمرودیان افروخته بودند پاگذاشت
و این بار خدا بود که به آتش گفت :
یا نار کونی برداً و سلاماً علی ابراهیم
و تو گویی در این زمان آیینه ها به هم رسیدند
و اضداد آشتی کردند
آنجا که پروردگار به آتش فرمود : سرد شو !!
و ابراهیم در آتش به خود لرزید و از سرما ، دندان هایش به هم خورد
و شاید خدا می خواست که با زبانی دیگرگونه سخن بگوید
می خواست که رازها را برای روزگار آشکار کند
می خواست که در دل های تاریک نشای روشنی بنشاند
می خواست که بگوید که منطق ِ طبیعت را خدایی رقم زده است که حاکم ِ بر خاک و باد و آب و آتش است و اگر اراده ی او باشد ، ماهیتِ آتش به اب و ماهیتِ آب به آتش رخنه می کند !!
پی نوشت : یک لطف و یک دعوت از جانب ِ سهبای عزیز و دختر مردابی مهربان و حس بودن در کنار دوستان ِ دیگر مجال ناز از رعنا می گیرد چه رسد به من ِ خالی از طبع...ِ
نسل ِ من ، نسل ِ تو ...
سلام ای مجنونِ لیلی ...
چرا نسل ِ تو بی دلیل عاشق نمی شد !!؟
چرا نسل ِ تو با یک اشاره دل نمی بست !!؟
چرا نسل ِ تو با یک کنایه دل نمی کَند !!؟
چرا نسل ِ تو عشق را از سر ِ گذر نمی یافت !!؟
چرا نسل ِ تو عشق را در بسیطِ فراموشی نمی باخت !!؟
چرا نسل ِ تو کهنه حدیثِ عشق را تعبیر تازه می کرد !!؟
چرا نسل ِ تو قلبش را به عاشقانه مردن عادت داده بود !!؟
چرا نسل ِ تو از عشق زنده بود و باعشق جان می سپرد !!؟
چرا نسل ِ تو با عشق نفس می کشید و با عشق از خود می گذشت !؟
اما نسل ِ من !!
چرا با یک اشاره دل می بندد و
با یک کنایه چنان شتابناک فرو می ریزد
که به رنگِ خاک بر می گردد و به بوی (( نا )) !!؟
چرا نسل ِ من !! چشمان ِ خاکی اش را بر آب دوخته و
پاپوش ِ آبی اش را در خاک باخته است !!؟
چرا نسل ِ من عشق را گم کرده است !!؟
پی نوشت : راستی مجنون ِ عزیز ، چرا عشق ِ نسل ِ تو تا از ریشه ، تیشه نخورده بود نمی مرد اما عشق ِ نسل ِ من ...
مهم نوشت : مدتی را نبودم و مدتی را جسته و گریخته آمدم اما آمدم تا در روز ِ دوباره آمدنش غایب نباشم !!!
راستی این را هم گفته باشم که سه سطر از این نوشته ، گریزی است به یک ترانه ی خاطره انگیز ...
بی تار و پود ...
سلام ای همه ی احساس ِ من
احساس می کنم که در کوچه های تنگِ غربت
دلم چون موجی گرفتار ، اسیر ِ دستِ طوفان شده است
و میانِ تک تکِ لبخندهایم غمی عمیق نهفته است ،
تار و پودِ احساسم از هم گسیخته است و
من در این شبِ تنها و بی فانوس
که در آن نغمه ی مهتاب و مرغانِ سفر کرده هم ، دیگر به گوش نمی رسد ،
به انتظار ِ حادثه ی بهاریِ چشم هایت نشسته ام ،
تا سایه ی ارغوانی ِ مژگانت
روح ِ غریبِ مرا
دوباره همسفر ِ احساس کند
و دلم را تا باغی پر از ستاره
و تا کوچه ی آبی ِ قصه ها ،
تا آن جا که
صدای امواج ِ قشنگِ شهر ِ دزیا به گوش می رسد ،
ببرد
من در این لحظه های بی قراری ام
که در آن نسیم ِ قاصدک ها و بالِ شاپرک ها هم ،
دیگر گونه ام را نوازش نمی کنند
به انتظار ِ آمدن لحظه ای هستم که ،
تو دوباره مثل ِ بارانی تازه بر من بباری
پی نوشت :دلم مسافر ِ شهر ِ صداقت است ، دلی می خواهم به وسعتِ دریا ...
بهار آمد اما ...
سلام ای بی ریا تر از نفس ِ پاکِ یاس ها
سلام ای مهربان تر از تپش ِ غنچه های ناز
بهار آمد
بی آن که تو معنایی به هستی و نام و نشانی به رویاها و سپیده ها بدهی
بهار آمد
بی آن که تو با آمدنت مرا از دهلیز حسرت و تنهایی رهایی بخشی
بهار آمد
و من ناگزیر از نبودنت ، رویا هایم را به دریا و بلم عشق را به ساحل سپردم
بهار آمد
و من بی حضور تو ، تمام ِ احساسم را با دنیایی از انتظار و انتظار داد و ستد کردم
بهار آمد
اما گل های سرزمین آرزو ((بی حضور ِ تو )) قصد شکفتن ندارند و آیه های عشق دیگر ، نه به حقیقت ، که به افسانه می مانند
بهار آمد
و من هنوز هم چشم به راهِ باران ِ بهاری حضورت نشسته ام تا گرد و غبار ِ زمستانِ رفتنت رااز اندیشه ام بشوید
بهار آمد
و من هنور هم به انتظار آمدنت نشسته ام تا بیایی و دوباره با اندیشه ات ، افتخاراتِ غبار گرفته ی ایل و عشیره مان را بر افق ، بر تن ِ شفق ، نقش بزنی
پی نوشت : بهار آمد اما مگر می توان عشق را همچون جامه های کهنه تعویض کرد
رویاهای کال ...
سلام ای حس ِ محترم
گمان می کنم ،
که آرزوهایم راضی شده اند
فکر می کنم ،
دنیا همه اش عاشقی نیست ،
گاهی در این وانفسا باید خندید ،
گاهی باید گریه کرد ،
تلخی ها را باید چشید ،
غصه ها راباید دانست
احساس می کنم ،
بلور ِ رویاهایم چکیده اند
و دلم به تهِ کوچه ی مرگ رسیده است
شکسته است ،
مرده است ،
تیره شده است !!
چشم هایم !!
چشم هایم مات و غمزده ، به دورها خیره شده اند !!
نوشته هایم !!
نوشته هایم دیگر لطیف و عاشقانه نیستند !!
دیگر از عطر ِ گل ِ یاس پر نمی شوند !!
دیگر غرور ندارند!!
دیگر نشانی از التماس و خواهش در آنها دیده نمی شود !!
مثل ِ باور ِ آب و آیینه بودن ِ تو
مثل ِ تمام ِ احساس های خوب ،
حس می کنم که رویاهای کال را با دست های خیال هم نباید چید !!
دیگر ملالی نیست ...
دفتر خاطراتم ، سلام
هوا سرد است و غنچه ی احساس ِ من بی تابی می کند
شنیده ام که پرستو های زیبای شهر از بس که بی قرار بودند هجرت کرده اند و رفته اند
می گویند مرغ ِ نا آرام ِ آرزوهایمان اسیر ِ برکه ی غم ها شده است
راستی
راست می گویند که شاخه های درختان شهر از غم خمیده شده اند !؟
فکر می کنی حقیقت دارد که قلب هایمان ، دیگر آهِ درد را نمی شنوند !؟
امروز یکی می گفت ، تمام ِ آیینه های خانه اش را نگاه کرده ، اما هیچکدام غبار ِ غم را از دلش پاک نکرده اند !!
یک نفر را می شناسم که اصرار دارد که دیگر از چشم هایش عطر ِ دریا شدن منتشر نمی شود ومن مانده ام که چرا قلبش برای تازه شدن تنگ نمی شود !!
راستی چرا اینجا کسی پرواز را باور ندارد !؟
چرا اینجا کسی دلتنگِ شقایق نمی شود !؟
چرا اینجا کسی علاج ِ دردِ پیچک ها را نمی داند !؟
چرا اینجا کسی حوصله ی شنیدن شرح حالِ سوختن شمع
را ندارد !؟
چرا اینجا کسی باغچه ی رویاهایش را آب نمی دهد !؟
چرا ...
پلک های بسته ی من ...
سایه های وجودم را می نگرم ،
ریشه های خاکستری گذشته ام را می جویم ،
سر آغاز هایم را جستجو می کنم
که چون زمان ، بی آغاز
و چون خواب ، بی نشان است
از خط سرگذشتم
تنها تو را
و نگاهِ تو را به خاطر دارم و
دست های بخشنده و پاک و مهربانت را
و اینکه یادم نمی آید
کجا وکِی ، از افسانه ی چشم های تو باز مانده ام !!
و عجیب آن که
در جلگه ی غریب و غم آلودِ سرنوشت ،
زمان و راهِ بازگشت به سوی تو را هم گم کرده ام !!
من هنوز هم نمی دانم کجایم !!
انگار که با پلک های بسته می نگرم !!
با اینهمه در ذهنم مرور می کنم که :
چشم هایت هنوز هم کتاب روشنایی ست و
رخسار زلالت هنوز هم ایینه ی زندگی ست
تولدانه ۲۹بهمن
مهربان تر از تپش ِ غنچه های ناز است
و بی ریاتر از نفس ِ پاک ِ یاس ها
دلِ بارانی من
دیرزمانی است که
به رگبار ِ آرامشش خو گرفته است
با اینکه
روزها
شب ها
سال ها
سپری می شوند
اما او
هنوز همان خوبِ دیروز است
یا بسوزانم یانجاتم بده ...
الهی
روزها در گذرند و
سایه ی افسوس بر اندیشه ام نقش بسته و
تاریکی ، آیه هایش را مدام بر روح و روانم نقش می زند
الهی
وجودم پناهگاهی از پوچی و گم گشتگی ،
و آرامگاهی از هراس شده
ومن چون چراغی تاریک و جنازه ای سرگشته
مرزهای میان ِ هستی و نیستی را مرور می کنم
الهی
من از این جاده ی بی تو
از این همه سیاهی
از این همه تاریکی
از این همه پوچی و سرگشتگی
از این همه بی عشق بودن می ترسم
الهی
نمی دانم از نفرین ِ تردید بود یا از تقدیر ِ یقین ،
که کاروانِ جوانی ام رفت و
من در خواب ماندم و
در خوابی پر از کابوس
توهم را با حقیقت اشتباه گرفتم
بارالها
با این همه خسران و گناه و ناسپاسی
من برگشته ام و
در خلوتِ خود نور تو را می جویم
الهی
در آستانِ دری بسته
در کوچه های غربت و تنهایی
چشم به راهِ توام
یا بسوزانم و ققنوس وار
دوباره برخیزانم
یا ازمیانِ فصل ِ دردو غم به دوشم بگیر و
بمیران
تولدانه تولد تو آب را ... شکوه و آیینه را ... جلا بخشید
با آمدنت انگاری از کویر خدا به دریایش میانبری زده اند
یک دنیا شکوفه ی زیبا و پاکِ یاس تقدیم به تو باد
اندوه ِ چشم های من ...
چشم هایم اندوهبارند
در چشم هایم پرنده ای را دیدم که در او شور ِ مردن بود
در چشم هایم شکوفه ای را دیدم که در او شور ِ ریختن بود
در چشم های اشکبارم مرگِ پروانه را دیدم و غم های بنفشه را
در چشم هایم ساعت هایی را دیدم که بی عقربه اند و روز و شب هایی را که دیگر هیچ مفهومی ندارند
در چشم هایم عشق هایی را دیدم که زنده به گورند و در تپش ِ ثانیه ها ، از آنها بوی طلاق ِ عاطفی می آید
در چشم هایم آرزوهایی را دیدم که بر باد رفته بودند و رویاهایی را که طعم ِ محال داشتند
در چشم هایم انسانی را دیدم که در او اندوه و گم گشتگی و غم ِ نان بود
در چشم هایم دخترکی را دیدم که بسته های کبریت و دسته های گل می فروخت و پسری را که در زباله دان ها و بر فراز ِ زباله ها شُکوه را می جست
در چشم های اندوهبارم دیدم که خیلی ها بر خرِ مراد سوارند و به تاخت می روند اما کمی آن سو تر ،
مادری با اندوه و غم
در پارک های خاکستری شهر
غرق ِ در سایه و سکون
و به رغم ِ چهره ی رنگ پریده و بیمارش
تبسم می فروخت
تا خنده را برلبِ فرزندش بنشاند
در چشم هایم پدری را دیدم
که در سرمای ِ زمستان درد می کشید
تا شاید لقمه ای نان را به خواب ببیند !!!
در چشم هایم امروز ِ انسان ها را بی فردا دیدم
پی نوشت :گاهی وقت ها لازم است که از دردها گفت و از تلخی ها
واقعیت ها را گریزی نیست ...
مهم نوشت :کوچه ی دلم با حضور مقداد عزیز زیبا و بهاری شد مقداد همانی بود که در ذهنم ساخته بودم
شاپرکی صادق و دوست داشتنی ...
پنج سکانس از یک دیدار ...
1
من مانده بودم
مثل ِ عابری که
حضور ِ ناگهانیِ خورشید
از رفتننش باز می دارد
2
باران را در لحظه ی بارش
هرگز چنین بارور ندیده بودم
من همیشه باران را
بعد از بارش حس می کردم
3
راستی چشمانت را از چه انباشته بودی که مرا به گریستن واداشتی !؟
4
سنگین و خاموش بودم من
چون درد !!
چون نبودن !!
اما من این زخم را عزیز می دارم
که زخم ِ مهربانی ِ دریاست
5
بغض ِ مرا متون آرامش نمی دهند
می مانم از کلام
این جنونِ دریا
با من که خاکی ام
الفتی جاودان دارد
پی نوشت : راستی سلام ای آهِ آیینه ، سلام ای ناله ی بارون ، سلام ای بغض ِ توو سینه ...
من ِ بی سایه ...
روزهایم آواره ی معنا شده اند
و درختانِ زرد و غبارآلوده ی شهر ، هم
مهلتی برای اندیشیدن
و فرصتی برای نکاه کردن
نمی دهند
و من چون یک کولیِ آواره
پناهگاهی از پوچی و سرگشتگی
و آرامگاهی از هراس
برای خود ساخته ام
آه که من ، چقدر
از این من ِ بی سایه
دلخسته و دلگیرم
باید که رها شوم از این حجاب و از دامن ِ رویاها به حادثه تبعید شوم
باید که رها شوم از این ظلمت و شمع ِ دیدگانم را بر افروزم و در محرابِ عشق پروانگی کنم
باید که رها شوم از این پیله و با بوی پیرهنت پلی به کهکشان ها بزنم و از دست های نجیبت کلیدِ رویاهای ناب را بگیرم
حجابِ چهره ی جان می شود غبارِ ِ تنم خوشا دمی که از این چهره ، پرده برفکنم
چنین قفس نه سزای چومن خوش الحانیست روم به گلشن رضوان که مرغ ِ این چمنم
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم دریغ و درد که غافل زکار ِ خویشتنم
چگونه طواف کنم در فضای عالم قدس که در سراچه ی ترکیب تخته بندِ تنم
اگر زخونِ دلم بوی شوق می آید عجب مدار که همدردِ نافه ی ختنم
ترازِ ِ پیرهن ِ زرکشم مبین چون شمع که سوزهاست نهانی درونِ پیرهنم
بیا و هستی ِ حافظ ز پیش ِ او بردار که با وجودِ تو کس نشنود ز من که منم
نامه ای از شیطان ...
آهای انسان !!
تو زاده ی یک وهمی
تو خشتی از یک دیواری
تو عشق را نمی فهمی
تو ساکتی و خاموش
و هر روز در پی یک آغوشی
آهای انسان !!
تو جلوه ای از ننگی
تو هر روز به یک رنگی
تو شادیِ غمناکی
تو آتش ِ نمناکی
من چگونه به تو تعظیم کنم !؟
آهای انسان !!
تو برای خورشید هم لباس ِ مشکی دوخته ای
و روزِ خدا را به شب هایش فروخته ای
روی ِ بوم ِ نقاشی هایت هم چشم ِ عدالت را کور می کشی !!
من چگونه به تو تعظیم کنم !؟
تویی که بودنت را به خاطر روزِ مبادا نابود می کنی
آهای انسان !!
تو که گاه قابیلی و گاه چنگیز
و گاه هیتلر و گاه نرون
و از جنازه و جمجمه ی هم قطاران ِ خود هم تحفه فراهم می کنی
تویی که روزهایت رنگِ جنازه به خود گرفته است
و تیرهای آتشینت ، راهِ خود را در میانِ تاریکی گم کرده اند
من چگونه تو را سجده کنم !؟
تویی که از شوقِ انتقام و قدرت ، سرمستی
و جنازه های همنوع ات را در زرهی از پولادِ تاریخ ،
نمادِ زندگی کرده ای !!
و یقین را با طنینِ سوره ی خون
و چهره ی آینده را با تیرهای آتشین بر صفحه ی هستی نقش کرده ای
من چگونه به تو سجده کنم !؟
تویی که نه ، بیداری و نه ، خفته
و زمان انگار برایت
نه ، می گذرد و نه ، ایستاده است
آهای انسان !!
من چگونه به تو سجده کنم !؟
تویی که میانِ انتظار و گم گشتگی رندانی شده ای
زندانی ِ تردید
زندانی ِ گناه و پشیمانی
زندانی ِ الفتِ جسم وجان و زندانی ِ زمان و مکان
زندانی ِ سخنان بی صدا و بی معنا
و زندانی ِتنهایی و خیال های خویش
آهای انسان !!
من چگونه به تو سجده کنم !؟
به تویی که سرنوشتت همیشه انتظار بوده است
و روزهایت غربت و پوچی
و شب هایت حسرت و پشیمانی
تویی که نمی توانی
معنایی به هستی ات ببخشی
و نام ونشانی به رویاها و آرزوهایت بدهی
به تویی که گفتارت به گونه ایی است
و پندارت به گونه ای و
کردارت به گونه ای دیگر
آری من چگونه به تو تعظیم کنم !!
پی نوشت : اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
مهم نوشت :حضور در کلاس ِ انشای سهبا ( نرجس ) عزیز و همنوایی با دوستان عزیز که امروز را با عنوان پیشنهادی ایشان قلم زده اند برایم افتخاری است ...
گسل ِ دل ...
اول راهِ عشق بود و ما بی خبر از دنیایی که پیش ِ رو داریم
چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهرِِ مقصود ندانستم که این دریا ، چه موج خون فشان دارد
عجب دنیایی دارد این عاشقی ،
فقط عاشق که باشی می فهمی که عشق چه دنیایی دارد
و بعد دنیاهایی و آهسته آهسته می روی و دیگر باز نمی آیی ،
مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد نقش ِ هر پرده که زد راه به جایی دارد
بزرگتر هایمان ، تنمان را می دیدند و به خیالشان که ما همین دور و برها هستیم ، اما ما رفته بودیم ،
ما رفته بودیم و اگر هم از این سفر بر می گشتیم ، دیگر آن که رفته بودیم ، نخواهیم بود و عجیب است که هنوز هم نمی دانند و نمی خواهند بدانند که :
حریم ِ عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد
عشق کلیدِ درهای بسته شده بود و ما در اتاق ِ فرمان ( دل ) بودیم و دکمه های شور و نشاط را به شیطنت و کنجکاوی می فشردیم و خیال می کردیم که بازی و دلمشغولی است ، غافل از این که دکمه های ایجاد گسل بودند و ما با هر فرمان که داده بودیم ، شکافِ بین خودمان و گذشته هامان را بیشتر کرده بودیم ،
از سر ِ کشته ی خود می گذری همچون باد چه توان کرد که عمرست و شتابی دارد
گاهی وقت ها به سرمان می زد که از اتاق ِ فرمان ( دل ) بیرون بیاییم ، اما دیگر دیر شده بود و از گسلی که در این میان بود ، نه می شد پرید و نه می شد حتی پل زد ،
اشکِ خونین بنمودم به طبیبان گفتند دردِ عشق است و جگرسوز دوائی دارد
ستم از غمزه میاموز که در مذهبِ عشق هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد
و حالا ما میانِ این گسل ها ، مانده ایم و دل هایمان ، دل هایی که پیش از عاشق شدن ، شاید سالی فقط یکبار برای احراز هویت و حول حالنا شدن مصرف می شدند ...
و ما انگاری در این روزهایی که در پس ِ عاشقی مان می آیند ، مجبوریم که بیشتر از آنکه از عقلمان کار بکشیم ، شرحه شرحه ی دلمان را به کار بگیریم و کاش دلهایمان روزی به زبان بیایند و گواهِ عشق های پنهان در سراچه ی قلبمان باشند
(( لِم شهدتم علینا ...))
دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی آری آری سخن عشق نشانی دارد
خمِ ابروی تو در صنعتِ تیر اندازی برده از دست ِ هر آن کس که کمانی دارد
در رهِ عشق نشد کس به یقین محرم راز هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد
با خرابات نشینان زکرامات ملاف هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد
مرغ ِ زیرک نزند در چمنش پرده درای هر بهاری که به دنبال خزانی دارد
مدعی گو لغز و نکته به حافظ مفروش کِلکِ ما نیز زبانی و بیانی دارد